برخی از ایمانداران تصور می‌کنند که پس از اینکه به این ایمان تازه قدم گذاشتند کاملا فرق خواهند کرد. آنها گمان می‌کنند که بطور کامل مقدس شده و شبیه مسیح رفتار خواهند کرد. اگر چنین اتفاقی می‌افتاد بسیار عالی بود؛ اما مشکلات چندی در این مسیر وجود دارد. مشکلات به این دلیل هستند که هیچ وجود بشری کاملا طبیعی نیست و از ضابطه و معیاری که در ابتدا برای آن خلق شده بود پیروی نمی‌کند. خداوند از وجود مطلق کامل برخوردار است اما موجودات بشری همه از طریق خانواده‌ها و محیط، تحت تاثیر گناه و قدرت آن قرار گرفته‌اند. هیچ ایمانداری از لحاظ بدنی، ذهنی، روحی کامل و سالم نیست.
این مشکلات چه چیزهایی هستند؟
(۱) اول از همه اینکه باید با این حقیقت روبرو شویم که هر چقدر هم که باهوش و دارای تحصیلات عالیه باشیم، همه ما دارای کاستی‌ها و معایب شخصیتی هستیم.
(۲) همه ما مسائل و مشکلات فردی و شخصیتی از گذشته خود داریم که به روش زندگی گذشته ما مربوط می‌شود.
(۳) غرور و حسادت با سماجت به ما چسبیده است.
(۴) وسوسه گناه تا زمانی که به آسمان نرفته‌ایم، هرگز ما را ترک نمی‌کند. این امور مشکلات کوچکی نیستند و بر روش زندگی ما در آینده به عنوان یک ایماندار تاثیر می‌گذارند. همانگونه که در بخشی از این مجموعه آموزشی خواهیم دید، این مشکلات بر روش رفتاری ما در میان سایر ایمانداران اثر می‌گذارند.
البته ممکن است که به محض اینکه به مسیح ایمان آوریم و به او اعتماد کنیم، مانند مردی که در کنار عیسی مصلوب شد، بمیریم ( لوقا ۲۳: ۴۳ ). اگر چنین اتفاقی رخ دهد، وجود بشری ما به وجودی روحانی تبدیل می‌شود و فرصتی برای گناه کردن در حد فاصل این تولد تازه و انتقال به آسمان نخواهد بود.
به این دلیل که اکثریت مردم پس از ایمانشان به عیسی مسیح برای سالیانی چند در این دنیا به سر خواهند برد، گناه هرگز از آنها دور نخواهد شد و تاثیرش همواره بر آنها خواهد بود. ما با آن در هرجا روبرو می‌شویم، گرچه عیسی هرگز ما را ترک نمی‌کند ( متی ۲۸: ۲۰ ) و اگر چه روح خدا در ما ساکن است ( یوحنا ۱۴: ۱۶-۱۷ ) گناه مسئله‌ای کاملا جدی و واقعی است ( رومیان ۷: ۱۴-۲۵ ؛ غلاطیان ۵: ۱۷ و افسسیان ۶: ۱۲ ).
بنابراین ما می‌دانیم که خدا ایمانداران را دوست دارد. و ایمانداریم که روح خدا در میان ایمانداران ساکن می‌شود. و هم چنین می‌دانیم که مسیح نجات دهنده همواره نزدیک ایمانداران است؛ و هر ایمانداری غالبا وسوسه می‌شود. شیطان در تلاش است که ما را گمراه کرده و لغزش دهد و ما را از خدمت به خداوند باز دارد. اگر شیطان بتواند ما را از خداوند جدا سازد، شاد خواهد گردید. به این دلیل عاقلانه است که هر روز کتاب مقدس را بخوانیم، تا آنجا که ممکن است، دعا کنیم، حداقل یکبار در هفته در پرستش شرکت کنیم و مشارکت خود را با سایر ایمانداران حفظ نماییم ( رومیان ۱۲: ۲ و اول پطرس ۵: ۸-۹ )، ضمنا دعا کنیم تا همه کاستی‌های شخصیتی که ممکن است به ارث برده باشیم و یا در دوران زندگی خود آنها را کسب نموده باشیم، برداشته شود.
اگر این موارد برای شما، چالشهایی فوق العاده دشوار به نظر می‌رسند، در عوض، خبر خوش این است که همه ایمانداران در موقعیتی یکسان قرار دارند.
