بشارت دادن
معنای سادۀ عبارت بشارت یعنی، آوردن خبر است. همین عبارت در زبان انگلیسی یعنی آوردن خبر خوش استخراج شده است. شیرازه و دلیل بودن این عبارت در الهیات مسیحی ربطی مستقیم با طرح الهی خود خدای ما دارد نه اینکه ربطی به فرقۀ خاص داشته یا فرد خاصی آن را اختراع کرده باشد.
اشعیاء نبی ۵۲: ۷
ضروری است. زیرا ایمان آوردن و نجات یافتن از شنیدن کلام خدا آغاز میشود.
رومیان ۱۰: ۱۳- ۱۴
این نجات که از بشارت آغاز میشود، به دریافت حیات ازلی شخص منجر میشود و این دقیقا همان دلیلی است که عیسی مسیح بر بالای صلیب مرد.
یوحنا ۹: ۳۵- ۳۹
همانطور که مسیحیت بدون شخصیت خدایی عیسی مسیح هیچ معنایی ندارد، ایمان مسیحی نیز بدون بشارت دادن به این خداوندی عیسی مسیح ، ایمانی زنده نیست. وقتی ما بشارت میدهیم، فرقه و عقیده و باور خودمان را بشارت نمیدهیم بلکه خود کتابمقدس را و آنچه در آن به ما تعلیم داده شده است.
بشارت دادن یک پیشنهاد یا یک میل شخصی با یک سلیقۀ گروهی نیست، یک فرمان مستقیم از جانب خود عیسای خداوند است؛ اجرا نکردن این فرمان، نااطاعتی به فرمان خداوند و نجات دهندۀ ماست.
متی ۲۸: ۱۸- ۲۰
لوقا ۲۴: ۴۸
کلیسای اولیه تمام قوت خودش را در راستای بشارت دادن به عیسای قیام کرده و انجیل نجات بخش صرف میکرد.
اعمال رسولان ۱: ۸ و ۵: ۴۲ و ۸: ۴ و ۱۲ و ۲۶ و ۱۶- ۱۸
پولس رسول به ایمانداران کولسی مینویسد که انجیل مسیح به تمام دنیای آن روز بشارت داده شده است.
کولسیان ۱: ۲۳
بشارت دادن چیست؟
اما بشارت دادن، به زبانی ساده آن: در میان گذاشتن خبر مرگ و رستاخیز عیسای مسیح بر طبق کتاب مقدس میباشد: عیسای مسیح که خدای متجسم بود، به روی زمین آمد، برای گناهان ما بر بالای صلیب مرد، دفن شد، روز سوم قیام کرد و امروز زنده است و با ایمان آوردن به او، شخص توسط ایمان به خداوندی عیسای مسیح، نجات را دریافت خواهد کرد، یعنی دریافت حیات ازلی و زیستن در جلال خدا.
اول قرنتیان ۱۵: ۳- ۴
اعمال رسولان ۲: ۳۲- ۴۰
اعمال رسولان ۱۷: ۳۱
اساس و اصول بشارت دادن بر طبق کتاب مقدس چند شالودۀ اساسی بشارت را اینگونه قید میکند:
الف- باید بر اساس خداوندی عیسای مسیح باشد. نجات در کس دیگری جز عیسی مسیح برای ما مهیا نشده است.( اول قرنتیان ۱: ۲۳ و اعمال ۴: ۱۲ و یوحنا ۱۴: ۶ و اعمال ۲۰: ۲۱ )
ب- باید نیت و قصد بشارت در ما باشد. ( یوحنا ۴: ۳۹- ۴۲)
پ- باید با هدایت روح القدس باشد. ( اعمال ۱: ۸ و ۲: ۴۳ و ۱۳: ۱- ۳ و ۱۰: ۱۹- ۲۰ )
ت- باید فرهنگ و زمینۀ سنتی مردمی که به آنها بشارت میدهیم را درک کنیم. (ملاقات نیقودیموس با عیسای مسیح یوحنا فصل ۳٫ ملاقات مسیح با زن سامری یوحنا فصل ۴٫ پولس رسول و بشارت دادن او در میزگرد روشنفکران یونانی اعمال فصل ۱۷ )*. ( * صفحات ۹۳- ۹۶ )
یک اصل اساسی در بشارت دادن
هر بشارتی به نجات و اعتراف ایمان شخص ختم نخواهد شد. فراموش نکنیم که ما نجات دهندۀ مردم نیستیم بلکه خود خدا. ما فقط خادمین رساندن خبر هستیم.
متی ۱۹: ۲۵- ۲۶
کار ما بشارت دادن و کار خداوند نجات دادن است.
مرقس ۴: ۲۶- ۲۹
اعمال روسولان ۱۳: ۴۶: ۴۸
سه اخطار بزرگ
در راه بشارت دادن انجیل عیسای مسیح باید از سه اخطار بزرگ جدا آگاه باشیم:
الف- نه انجیل دیگری. باید انجیل عیسای مسیح را بشارت بدهیم نه انجیل دیگری را. نه انجیل یا خبری که در اساس و آغاز خدمت عیسای مسیح نبوده، در کلیسای اولیه نبوده و در تاریخ کلیسا نبوده است. آنانی که انجیل شفا و خوشی و معجزه و ثروت و کامیابی و پیروزیها را بشارت میدهند، انجیل مسیح را بشارت نمیدهند بلکه انجیل خودشان را.
اعمال رسولان ۱۵: ۲۴
غلاطیان ۱: ۶- ۱۰
ب- آمادگی برای جفا دیدن. دنیای ما دنیای مخالفت با عیسای مسیح و انجیل اوست، در نظر نگرفتن، موعظه نکردن و بشارت ندادن آن، نقص عظیمی در بشارت ماست. پس با بشارت دادن انجیل باید آمادۀ ازار و جفا باشیم هم برای خودمان و هم برای آنهایی که به آنها بشارت میدهیم. مخالفت و مقاومت در برابر بشارت انجیل غیرقابل انکار و چشم پوشی است. اگر خود مسیح را برای بشارت دادن پادشاهی آسمانی توهین و شکنجه و ازار دادند، ما نیز قطعا مستثنی نخواهیم بود. پس باید در زمان بشارت دادن انجیل نجات بخش با توجه به زمینۀ فرهنگی و دینی مردم، از خطرات و شکنجه و ازار انجیل هرگز کوتاهی نکنیم.
لوقا ۹: ۲۳- ۲۴ و ۱۴: ۲۵- ۳۰
یوحنا ۱۶: ۱- ۳
اعمال رسولان ۱۴: ۲۲
ت- هیچ شرمی در انجیل نیست. انجیل عیسای مسیح، خبر قوت و فیض و حیات ازلی خداست، پس هیچ شرمی در بشارت آن نباید باشد، اگر که به آن اینچین ایمان آورده ایم. پس در انجیل مسیح هیچ شرمی نیست.
رومیان ۱: ۱۶
اول قرنتیان ۱: ۱۷- ۱۹ و ۹: ۱۶
دوم تیموتائوس ۱: ۷- ۹
