از میان هدایایی که تا به حال دریافت کرده‌اید، کدام یک در نظرتان از همه ارزنده‌تر بوده است؟ اکثر ما به تجربه متوجه شده‌ایم که ارزش یک هدیه صرفاً به قیمت آن نیست. ارزنده‌ترین هدایا، اغلب هدایایی بوده است که ما را از ته دل شاد کرده و یا نیازی را برآورده ساخته است.
خدا هدیه‌ای به بشر تقدیم کرد که ارزش آن از تمام چیزهایی که به ما داده و تمام چیزهایی که ممکن است آرزوی آن را داشته باشیم، بیشتر است. آن هدیه، بهایی است که یَهُوَه برای بازگرداندن حیات جاودانی برای انسان پرداخت. آری، خدا پسر عزیز خود عیسی مسیح را در این راه داد. (اشعیا باب ۵۳ آیه ۴ تا ۱۲) این عطیهٔ پرارزش که کتاب مقدّس آن را فدیه خوانده است براستی نهایت محبت یَهُوَه را به ما انسان‌ها نشان می‌دهد، و مهم‌ترین نیازهای بشر را برآورده می‌سازد.
وقتی خداوند انسان را آفرید هنگام آفرینش آدم موهبتی بسیار بزرگ به او عطا کرد او آدم را از لحاظ جسمانی و عقلانی بی‌عیب و نقص خلق کرد. خدا انسانی کامل آفرید. آدم نه مریض می‌شد، نه پیر می‌شد و نه می‌مرد. به علاوه، کتاب مقدّس آدم را پسر خدا خوانده است. (لوقا ۳:۳۸) چرا که در آن زمان خدا مثل یک پدر به آدم نزدیک بود. همان گونه که پدری مهربان پسرش را دوست دارد و او را راهنمایی می‌کند، خدا نیز با آدم گفتگو می‌کرد و او را در کارها و وظایفش راهنمایی می‌نمود(پیدایش ۱:۲۸-۳۰؛ ۲:۱۶، ۱۷) .
انسان کامل بود و می توانست برای خودش تصمیم بگیرد آزاد آفریده شده بود تا آن گونه که بود زندگی کند . وفتی خداوند به انسان فرمود که تو نباید از میوه درخت معرفت و نیکی و بدی بخوری انسان به اختیار خود و بر اساس تصیم خود از آن میوه خورد و همانگونه هکه می دانید پس از آن دیگر در حضور خدا جایی نداشت و از بهشت و عدن و مهبوت در کنار خدا زیستن طرد شد. چرا که به گناه آلوده شده بود به فنا و مرگ و نیستی (پیدایش ۳:۱۷-۱۹).
در کتاب مقدّس آمده است: «گناه به وسیلهٔ یک انسان [آدم] به جهان وارد شد و این گناه مرگ را به همراه آورد. در نتیجه، چون همه گناه کردند مرگ همه را در بر گرفت.» (رومیان ۵:۱۲) آری، ما از آدم گناه را به ارث برده‌ایم و در نتیجه محکوم به مرگ هستیم. تشبیه کتاب مقدّس چقدر بجاست که می‌گوید آدم خود و همهٔ نوادگان خود را مانند برده‌ای به گناه و مرگ فروخت. (رومیان ۷:۱۴) آدم و حوّا به اختیار و ارادهٔ خود از موهبت حیات جاودانی صرف‌نظر کردند، به همین سبب دیگر به آن دست نخواهند یافت. سؤال اینجاست که آیا ما نوادگان آدم نیز موهبت حیات ابدی را برای همیشه از دست داده‌ایم؟
در جواب باید گفن خیر ! خوشبختانه یَهُوَه گره از این مشکل گشود. یَهُوَه فدیه (کفاره) یا غرامت آزادی بشر را پرداخت کرد. غرامت برای دو منظور پرداخت می‌شود. اوّلاً، برای آزاد کردن یک شخص یا بازپس گرفتن یک چیز؛ مثل بهایی که برای آزاد کردن اسرای جنگی می‌پردازند. دوّماً، مبلغی در قبال ضرری مالی یا جانی؛ مثل مبلغی که شخص در ازای خسارت مالی یا مجروح کردن یک فرد می‌پردازد. اما، چگونه می‌توان بهای تمام ضررهایی را که آدم مسبب آن است پرداخت کرد؟ چگونه می‌توان میلیاردها انسان را از بردگی گناه و محکومیت به مرگ رهانید؟
در کتاب مقدّس، اصلی وجود دارد که می‌گوید برای برقراری عدالت می‌باید «جان به عوض جان» داده شود. (تثنیه ۱۹:۲۱) از آنجایی که همهٔ انسان‌ها محکوم به مرگ هستند و ارزش جان هیچ یک با ارزش جان آدم برابری نمی‌کند، پس نمی‌توانند جان خود را به عوض جان آدم بدهند. (مزمور ۴۹:۷، ۸) فقط کسی می‌تواند با فدا کردن جان خود موهبت حیات ابدی را باز پس گیرد که خود محکوم به مرگ نباشد و آلوده به گناه پس خداوند او از میان پسران خود در آسمان عزیزترین آن‌ها یعنی پسر یگانهٔ خویش عیسی را به زمین فرستاد تا با دادن جان خود بهای آزادی انسان‌ها را بپردازد. (۱یوحنّا ۴:۹، ۱۰ ) عیسی نیز با اشتیاق به خواست پدر خود گردن نهاد.
و اینگونه شد که دوباره انسان حیات جاوید را دریافت کرد بطوریکه که هرکس در مسیح متولد شود و در کنار او باشد و قلب خود را در اخیتار محبت و مهربانی مسیح قرار دهد حیات جاویدان و ابدی خواهد داشت .
و این بزرگترین فدیه ای بود که تاکنون پرداخت شده است و امیدوار هستم که در پناه عیسی مسیح بتوانم تا ابد و الاباد او را در قلب و وجود خود داشته باشم.
آمین
